Ik voel me echt op en top zwanger met mijn dikke buik, een bewegend klein dondersteentje dat vanuit die buik af en toe goed mijn ribben weet te vinden, en voeten en vingers die serieus vocht vasthouden. Goed dat ik mijn trouwring al had afgedaan! Een goede week geleden inmiddels zijn we in ons nieuwe huisje getrokken. Superfijn natuurlijk: een eengezinswoning mèt een tuin in een kindvriendelijke buurt. Een mooie stap als er een kleintje onderweg is. Maar, zo moet ik eerlijk toegeven, ook wel een hele pittige. Ik ben nog nooit eerder verhuisd en kan dus niet zeggen hoe dat ‘normaal’ verloopt, maar ik kan jullie wel vertellen dat een verhuizing met 30+ weken zwanger simpel gezegd echt wel zwaar is. Heel bewust heb ik dan ook de dagen direct na de verhuizing vrij genomen om te kunnen acclimatiseren en vooral ook lekker veel te kunnen slapen. Lang leve middagdutjes!

Met minder energie, een veranderd lichaam dat niet meer alles kan en absoluut niet meer alles moet willen doen, loop ik af en toe tegen een deur aan. In de periode dat we in het nieuwe huis aan het verven waren en ik dus bijna dagelijks zo’n 40 minuten heen en 40 minuten terug fietste, heb ik dat goed gemerkt. Ik kwam een donderdag thuis van werk, besloot even een half uurtje te gaan liggen en energie op te bouwen voor de fietstocht en het verven en zodra mijn hoofd het kussen raakte, barstte ik spontaan in tranen uit. Wat lag het ontzettend lekker en wat had ik behoefte aan rust en slaap en wat had ik ontzettend geen zin om naar het nieuwe huis te gaan en te verven. Mijn man wist aan de telefoon alle gekke schuldgevoelens die ik daarover in mijn hoofd haalde eruit te praten: jij bent ons kleintje in je buik aan het laten groeien en hebt je rust nodig, dat is veel belangrijker dan het verven. Toen ik de daaropvolgende zondag ook nog een migraine-aanval kreeg, had ik de boodschap echt wel begrepen. Het klussen in het nieuwe huis en ook het sjouwen met grote of zware spullen moest ik aan anderen overlaten.

Voor een control-freak als ik ben, is dat best lastig. En als je het aan mijn schoonmoeder zou vragen, zal die ongetwijfeld ook zeggen dat ik alsnog te veel heb gedaan op de verhuisdag. Stilzitten is echt niet aan mij besteed. Maar: ik heb wel heel goed gekeken wat ik zelf wel en niet ging doen. Zo was er ’s ochtends in het oude huis nog het een en ander in te pakken uit de keuken en de woonkamer. Dus terwijl anderen meubels en dozen naar beneden tilden (3 hoog zonder lift), heb ik me alleen bezig gehouden met inpakken van spulletjes. Toen alles was ingepakt, heb ik dit keer wel heel bewust de fiets gepakt in plaats van meegereden in het busje. Op die manier was ik automatisch langer onderweg en kon ik dus ook niet meehelpen met het weer naar binnen tillen van dingen. Ik was best een beetje trots op deze oplossing 🙂 Tot slot heb ik thuis – zo kan ik het inmiddels noemen – ook andere mensen opdracht gegeven om meubels op een bepaalde plek te zetten of bepaalde dozen naar boven te tillen, naast de hele lichte tassen en dozen waar ik zelf bij meegeholpen heb.

Zijn we dan nu klaar? Nee, dat zeker nog niet. Om een klein dingetje te noemen: de gordijnen hebben een levertijd van 5 weken, dus die zijn er nog niet. En om wat grotere dingen te noemen: we zijn nog druk bezig met het verven van de kinderkamer en de commode, moeten op de kale zolder nog zorgen voor voldoende droogruimte – de wasmachine doet het inmiddels, maar met de kleine op komst en de bedoeling wasbare luiers te gaan gebruiken hebben we echt wel wat meer nodig dan het droogrek dat we nu hebben – de cv ketel moet nog gecontroleerd worden en er staan natuurlijk overal en nergens nog tassen en dozen met spullen. Maar daar laat ik anderen (lees: mijn lieve man) zich om bekommeren. Ik doe alleen de dingen die ik fysiek nog aankan en waar ik energie voor heb, ga weer wat gezonder eten – de verhuizing was funest voor ons eetpatroon –  en ga na mijn laatste werkdag morgen nog eens extra genieten van alle rustpauzes en middagdutjes die ik nu legitiem mag/moet nemen!