Tot nu toe gebruiken mijn man en ik Netflix vooral voor het binge-watchen van allerlei series. Maar op De Groene Meisjes zie ik regelmatig interessante documentaires voorbij komen die ook via Netflix te bekijken zijn. Ik ben mijn weekje vakantie dan ook begonnen met het kijken van ‘Fat, sick and nearly dead’, een docu over hoe voeding je leven kan veranderen.

In het kort gaat deze docu over Australiër Joe Cross die, zoals hij zelf zegt, fat, sick and nearly dead is. Zijn gewicht is niet om over naar huis te schrijven en in verband met een andere aandoening moet hij dagelijks medicijnen slikken. Als model voor de gemiddelde mens heeft hij dit een tijdje aangekeken en braaf de symptomen met medicijnen bestreden, maar met het maken van deze documentaire slaat hij een andere weg in. Na goedkeuring van zijn arts en na overlegd te hebben met een aantal voedingsdeskundigen, kiest hij er voor om 60 dagen lang te leven op (groene) sapjes. Deze perst hij zelf in zijn auto terwijl hij door Amerika reist, het land van McDonalds, Burger King en KFC. Om een lang verhaal kort te maken: hij valt af, waardoor hij zijn levensverwachting flink verhoogt, en slaagt er in zijn aandoening onder controle te houden zonder gebruik van medicijnen.

Het mooie aan deze documentaire is dat het niet blijft bij het succesverhaal van deze ene Australiër. In Amerika praat hij namelijk met Jan en alleman over voeding en welk effect voeding heeft op de gezondheid en het geluk van mensen. Zowel positief als negatief. Het meest schokkende waren wel zijn gesprekken met anderen die duidelijk te maken hadden met overgewicht. Zij schatten zelf in dat ze misschien 55 zullen worden, als ze op dezelfde voet doorgaan. Hoewel enkelen op basis daarvan toch wel het gevoel hebben er iets aan te moeten en kunnen doen, geven anderen ook aan dat het ze niet echt uitmaakt. Heftig! Het is haast niet te geloven dat er mensen zijn die het ogenschijnlijk niet uitmaakt dat ze misschien de 55 niet halen, terwijl ze met een gezondere leefstijl misschien wel 100 zouden kunnen worden.

Joe weet gelukkig ook mensen te inspireren om een verandering in gang te zetten om hun gezondheid en geluk te verbeteren. Tijdens zijn rondreis komt hij een typische trucker tegen met morbide obesitas en dezelfde aandoening als Joe. Als hij net terug is in Australië, krijgt hij een telefoontje van deze vrachtwagenchauffeur: wil je me alsjeblieft komen helpen? Zo bijzonder als het verhaal van Joe was, nog bijzonderder is de weg die Phil aflegt. Hij stopt met zijn baan om aan zijn gezondheid te werken, en de passie die hij hierin ontdekt gebruikt hij om weer anderen te inspireren. Inclusief zijn eigen familie.

De case-studies die in ‘Fat, sick and nearly dead’ worden belicht, laten zien dat het goed mogelijk is om je leven met behulp van voeding radicaal te veranderen. Joe en Phil, de twee mannen die centraal staan in de documentaire, hebben dit gedaan door te vasten – zoals ook onze jager-verzamelaar voorouders wel moesten doen – en in die periode te zorgen dat ze met de sapjes alle belangrijke vitaminen en mineralen binnen kregen die ze nodig hadden. Een nutritarian dieet, zoals de arts het noemt, gebaseerd op groente en fruit, aangevuld met noten, zaden, pitten en bonen. En dierlijke producten bij wijze van uitzondering in plaats van als hoofdbestanddeel.

Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk ben van het verhaal en de boodschap die Joe Cross heeft weten over te brengen. De komende week ga ik een eetdagboek bijhouden om eens te kijken hoe ik het doe met betrekking tot de micronutriënten. Wie weet hoeveel ik nog kan verbeteren…