baby

Een jaar en een decennium

Dat gevoel dat er eigenlijk niet zoveel verandert, maar het toch anders voelt. Daar gaan we langzaam naartoe. Op 20 oktober vieren we alweer de eerste verjaardag van Willemijn. Officieel is ze dan geen baby meer, maar een dreumes. Zoals alle ouders ons na de geboorte toefluisterden: het gaat ontzettend snel! In een jaar tijd heeft ze leren drinken en eten, is ze sterk genoeg geworden om haar hoofdje rechtop te houden, heeft ze steeds meer controle gekregen over haar lichaam en tijgert, kruipt en klautert ze nu door de hele kamer. Ze is bijna twee keer zo lang en ruim drie keer zo zwaar als toen ze geboren was. O ja, en ze kan lekker brabbelen. We denken dat haar eerste woordje ‘eten’ wordt, maar hopen nog steeds dat ze toch bij ‘pappa’ of ‘mamma’ uitkomt.

Een jaar oud worden en al een jaar ouders zijn, dat vraagt om een feestje 🙂 We gaan slingers ophangen, nodigen familie en vrienden uit en gaan gezellig taart eten. Met ook een taartje voor Willemijn, waar ik nog een goed recept voor aan het zoeken ben – heb je tips, laat het weten! Voor ons meisje wordt het een gekke dag. Al die mensen in huis, en als baby – pardon, dreumes – heb je natuurlijk geen idee waarom. Gelukkig heeft Mijntje het altijd wel naar haar zin als ze gezellig met andere mensen contact kan maken en daar krijgt ze op haar verjaardag weer alle gelegenheid toe.

We proberen er een duurzaam feestje van te maken, en zoals mensen inmiddels van ons gewend zijn trekken we dat door naar de cadeautjes. Ook nu ze straks 1 is, heeft Willemijn zelf nog geen wensen. Denken we tenminste. We hebben dus weer een klein lijstje gemaakt, net als voor de kraamperiode, met spullen die we anders zelf voor de kleine zouden aanschaffen. Dit speciaal voor de mensen die het zelf leuk vinden een cadeau te geven. Het gaat dan om ervaringen, kleertjes of speeltjes. Voor hen nog een kleine tip: Willemijn vindt papier echt tof, dus inpakken in een oude krant of een oud tijdschrift wordt gewaardeerd 😉

Verder staan we in deze periode ook bij een andere gebeurtenis stil. Want waar Willemijn iedere dag weer bijleert en een verjaardag het eigenlijk niet heel anders maakt, zijn er gebeurtenissen waarbij wel echt alles anders wordt. Waarbij je leven op zijn kop wordt gegooid. Tien jaar geleden was er zo’n moment. Kanker leidde voor de tweede keer in onze familie tot een sterfgeval. Zaterdag had ik nog een moeder, zondag was ik voor de helft een wees. Net als met een verjaardag is het 1 nachtje slapen, maar nu met een èchte verandering.

Ik denk dat ik vrij goed om kon gaan met het overlijden van mijn moeder na haar lange ziekbed. Al heb ik ook moeilijke momenten gehad. Mijn examenjaar was begonnen, en bij de diploma-uitreiking miste ik een belangrijk persoon. Doordat ik haar oude dansschoenen heb gedragen, was mijn moeder bij ons huwelijk toch een beetje aanwezig, maar dat was wederom een gemis. Het moeilijkst vond ik echter dat ik moeder werd zonder mijn moeder. Ik heb haar geen vragen kunnen stellen en haar niet trots aan haar kleindochter kunnen voorstellen.

Andersom moet Willemijn een van haar oma’s missen en zijn er zelfs geen foto’s van hen samen, zoals ik dat met mijn moeder’s moeder wel heb. Nogmaals: Willemijn heeft ongetwijfeld geen besef van haar verjaardag, van taart of van cadeaus. Dus kiezen we ervoor om de overgang van baby naar dreumes vooral in het teken te stellen van familie. Van bij elkaar zijn, samen vieren en samen eten. En een klein beetje herdenken in de feestelijkheden. Daarom vragen we iedereen te doneren aan KWF, als kadonatie en als eerbetoon.

Een jaar en een decennium. Laten we daar bij stilstaan op 20 oktober! Tijd voor een feestje 🙂

Negen maanden

Iedereen met kinderen vertelt je na de geboorte van een kleintje dat je vooral moet genieten, want de tijd gaat zo snel voorbij. Het is cliché, absoluut, maar ook zo waar. Willemijn is alweer negen maanden oud. Ik had niet gedacht dat ik de negen maanden als mijlpaal zou zien. Maar ze is nu even lang bij ons als dat ze in mijn buik heeft gezeten. Dat is een hele gekke realisatie en begin deze week maakte het me best een beetje emotioneel. Vandaag trouwens ook wel.

Het echt hele kleine is er wel een beetje van af. Ze weet met eten prima wat ze wil, kan met haar twee tanden al flinke afdrukken achterlaten in je vingers (of schouder of arm of in een heel enkel geval mijn borst) en zit af en toe triomfantelijk een paar tellen op handen en knieën. Ze krijgt steeds meer vast voedsel, al blijft ze de moedermelk erg lekker vinden.

Dat is ook nog zo spannend aan die negen maanden: mijn betaalde voedrecht – kolfrecht in de praktijk – verloopt. Ik moet dus echt in mijn eigen tijd gaan kolven. Dat betekent dus mijn lunchpauze gebruiken en de rest van de tijd op een ander moment inhalen. Aangezien ik nog 3 keer op een dag kolf, ben ik heel benieuwd hoe het zal gaan en hoop ik dat alles blijft lukken.

Waar ik het van tevoren niet zo verwacht had, is het “negen maanden op de buik” net zo’n mijlpaal als de geboorte na negen maanden in de buik. Waar ik iets dergelijks normaal in een dagboekachtig verhaal van me af schrijf, merkte ik dat er wat anders naar boven kwam. Wellicht geïnspireerd door mijn moeder, die emoties over bijvoorbeeld mijn baby-tranen in dezelfde vorm verwerkte, heb ik een gedicht geschreven.

Ik draag je met liefde

Ik draag je met liefde
In mijn hart, mijn dromen en gedachten
Al vanaf het moment dat we de beslissing namen
Hoopten dat mijn menstruatie snel uit zou blijven
Dat ik zwanger zou zijn van jou

Ik heb je met liefde gedragen
Die negen maanden dat je groeide in mijn buik
Van kikkervisje veranderde in een mini-mensje
Dat koppig bleef liggen bij de 20-weken-echo
Maar later vaak met een handje of voetje contact maakte met mij

Ik draag je met liefde
Terwijl je de wereld al kijkend, voelend en proevend aan het ontdekken bent
Om je aan de borst te laten drinken als je trek hebt
Om je rustig tegen mamma aan te laten slapen of je te troosten als je huilt
En vooral ook omdat het zo heerlijk is om te knuffelen met jou

Nu ben je negen maanden
En rol je de hele kamer door
Je oefent op handen en knietjes
Gaat er binnenkort kruipend vandoor

Straks kun je staan en lopen
Is je babytijd voorbij
Straks wil je alles zelf doen
Zonder hulp van mij

Ik blijf je met liefde dragen
Wil je troosten waar nodig of juist juichen langs de lijn
Wil je een liefdevolle plek blijven geven
Een veilige basis waar je altijd op terug kan vallen
Want je bent mijn dochter, en ik hou zielsveel van jou

Smeer je in!

Wat is het ontzettend lekker weer! En als ik het weerbericht mag geloven, blijft het voorlopig zo. Zon, zon en nog meer zon. Het nodigt uit om naar buiten te gaan voor fietstochten, wandelingen, terrasjes pakken of dagen op het strand. Nu zijn wij niet echte zonaanbidders, maar we proberen wel wat vaker naar buiten te gaan. En als de tuin af is, willen we ook wel daar lekker kunnen zitten of op het gras liggen.

Ik heb een vrij lichte huid en een dag in de zon eindigt voor mij al snel met de aanblik van een kreeft als ik in de spiegel kijk. Ik verbrand snel en moet me dus eigenlijk goed insmeren. Je raadt het al: dat vergeet ik best vaak. Toch schrok ik onlangs best van het verhaal van een familielid dat al wel eens een plek huidkanker heeft moeten laten verwijderen. Onbeschermd de zon in gaan betekent niet alleen nu verbranden, maar ook later grotere kans op huidkanker. Dat geldt zowel voor mensen die net als ik een lichte huid hebben als voor mensen met een donkere huidskleur!

Zonnebrandcrème is een thema dat door de geboorte van een kleintje ineens weer meer aandacht krijgt. En het is best een dilemma: aan de ene kant weet ik dat onbeschermd in de zon banjeren zowel verbranding als huidkanker kan veroorzaken, aan de andere kant weet ik niet welke potentieel negatieve effecten het insmeren met zonnebrandcrème op de lange termijn heeft. Er zijn stromingen binnen het natuurlijk ouderschap die dan ook afraden om überhaupt je kindje in te smeren. Langzaam laten wennen aan de zon zou voldoende zijn, en anders zou je natuurlijke oliën kunnen gebruiken als bescherming.

Ja, dat durf ik dus niet. Ik heb misschien te veel angst voor het k-woord om het volledig op die manier te doen (en afwijken van natuurlijk ouderschap vind ik in dit geval juist daarom niet zo erg). Vanaf het voorjaar regelmatig naar buiten is wel belangrijk, net als basisdingen als veel in de schaduw zitten, een shirt aan en hoed/pet op en het vermijden van de volle middagzon tussen 12 en 3. En als we naar buiten gaan, smeren we onszelf en Willemijn dus in met zonnebrandcrème!

Nu is er in zonnebrandcrèmes veel te kiezen. Vroeger haalden we altijd het merk dat in de aanbieding was, vaak Nivea of het Etos huismerk. Daarna hebben we een tijdje P20 gebruikt, omdat je die maar 1 keer hoeft te smeren. Gemak dient de mens, per slot van rekening. Zoals ik al zei zorgt de geboorte van een kleintje ervoor dat je zaken opnieuw gaat beoordelen. Niet alleen het smeren zelf, maar ook waar je mee smeert. Zo hebben we voor onszelf nu Suncover zonnebrandcrème. Dit is een literfles zonnebrand van het non-profit merk van dermatologe Jetske Ultee die erg fijn smeert.

Voor Willemijn hadden we Weleda zonnebrandcrème aangeschaft, omdat dat een van de ‘natuurlijke’ opties is. En dat klonk wel heel fijn voor bij een baby. Het smeert echter ontzettend stroef. Dat vindt ons meisje niet zo fijn, en wij weten ook wel wat leukere dingen dan een tegenstribbelende baby insmeren. Toen ik nu dus op zoek ging naar een andere optie – en ik en passant van alles leerde over zonnebrandcrème, gezondheid en milieu – kwam ik op de site van Linda terecht. Zij heeft op haar blog Zaailingen een geweldig overzicht gemaakt van verschillende merken zonnebrandcrème, met daarbij of het veilig is voor ons en veilig is voor het leven in het water.

Suncover doet het goed wat veiligheid voor ons betreft, en aangezien we niet zo vaak het water in gaan, blijven we daar voorlopig mee smeren. Een fles van 1 liter is ook niet zomaar op, trouwens. De Weleda zullen we wel opmaken, maar we zullen afwisselen met de Suncover. Als die voor ons goed is, waarom dan niet ook voor onze kleine. Als het op is, denk ik dat we gaan voor Raw Elements, een crème die veilig is voor ons, die het leven in het water niet schaadt èn die in een metalen bakje in plaats van een plastic tube komt. Hij staat bij deze op mijn verlanglijstje voor duurzame vervangingen 😀

Voorlopig houden we vast aan de belangrijke boodschap van artsen: vermijd de middagzon, zoek de schaduw op en draag beschermende kleding en smeer, smeer, smeer!

Ouders Natuurlijk beurs 2018 – Natuurlijk duurzaam

Ik hou van simpele dingen. Van de mooie momenten dat Willemijn met 1 handje op mijn borst en haar ogen halfdicht ligt te drinken. Van Willemijn die in de draagdoek haar hoofd alle kanten opdraait om maar zoveel mogelijk te kunnen zien. Van rustige pastelkleuren, instrumentale muziek, lekker eten, een stralend zonnetje en natuurlijke materialen. Dat er veel ouders zijn die dezelfde zaken waarderen, bleek 9 juni. Toen gingen we voor de tweede keer naar de Ouders Natuurlijk beurs – de ON beurs voor ingewijden – in Doorwerth bij Arnhem. Tijdens mijn zwangerschap vorig jaar gingen we voor het eerst en was het al heel inspirerend. Nu, als ouders van ons eigen kleine meisje, was het een feest van herkenning.

De ON-beurs is de grootste concentratie van ouders met draagdoeken, kinderen met wasbare luiers en borstvoedende moeders die ik ken. Nu zegt dat in mijn luttele 8 maanden ouderschap niet zo veel, maar zoals ik al zei: het was een feest van herkenning. Genietend van het heerlijke zonnetje of juist van de schaduw in de grote tent heeft iedereen zitten picknicken, kletsen of spelen. Als je dat niet aan het doen was, kon je kiezen uit het volgen van lezingen/workshops of het kijken bij de tientallen kraampjes die hun waren hadden uitgestald of hun diensten tentoongespreid.

Qua lezingen en workshops viel me op dat er andere dingen werden behandeld dan de vorige zomer-editie van de beurs. De lezing over wasbare luiers, waar wij afgelopen jaar veel hebben kunnen leren, werd wel weer gegeven. Verder herkende ik echter niks. Ik besloot dat 1 lezing dit keer wel genoeg was, om te voorkomen dat ik zou gaan haasten om verder alles nog te zien. Haasten met een baby is trouwens sowieso onmogelijk, dus dat was een goede beslissing. Van een aardige, duidelijk zwangere, dame heb ik geleerd wat het gebruik van wikkels inhoudt. Van wat ik begreep is het een natuurlijke manier om het lichaam te ondersteunen om bijvoorbeeld oorpijn, buikkrampen en hoestbuien aan te pakken. Daarbij kun je ook groente gebruiken, zoals ui als natuurlijk antibioticum bij oorontsteking. Hoe tof en makkelijk! Zeker iets dat ik verder wil onderzoeken.

En dan al die gezellige kraampjes. Allereerst worden er naast verschillende diensten vooral voorwerpen van natuurlijk materiaal aangeboden. Prachtig houten speelgoed van Grimm, bijvoorbeeld, of linnen kinderkleding bij Schobbejak. Waarbij ik me ontzettend heb moeten inhouden, want ik vind het zo mooi, maar wil daar niet steeds aan toegeven. Daarnaast worden er spullen aangeboden die passen bij een duurzame leefstijl. Dan heb ik het over wasbare luiers en herbruikbare menstruatieproducten, natuurlijk, maar ook lunchboxen, herbruikbare rietjes en shampoobars. Zero waste webwinkel Bag Again stond daarmee bij een kraam, en verrassend genoeg was dat niet de enige plek waar ik die producten tegenkwam. Een derde type spullen was educatief van aard en zou gebruikt kunnen worden om kinderen (of volwassenen) over duurzaamheid te leren.

De reden dat ik de beurs dit jaar meer in het kader van duurzaamheid vond staan, was de volgens mij toegenomen hoeveelheid kraampjes met tweedehands spullen. Tweedehands is altijd duurzamer dan nieuw. Hoe biologisch en fairtrade die nieuwe producten ook zijn. Deze kraampjes vielen me op:

Krijg de Kleertjes was aanwezig met een ruilpunt vol kinderkleding. Je kon zelf kleding aanleveren en weer kleding in de juiste maat en voor het juiste seizoen meenemen.
Bij Draagkracht hingen tweedehands draagdoeken en draagsystemen. Er was op de beurs zelfs een draagdoekendokter aanwezig voor kapotte doeken!
De Grote Wolf verkoopt allerlei soorten tweedehands houten speelgoed. Uit mijn leuke gesprek met Vera, de eigenaresse, blijkt dat ze ook probeert mensen te verleiden cadeautjes voor anderen tweedehands te kopen. Daar heerst nog wel een taboe op, wat ik echt zonde vind. Dubbel goed bezig dus!
Stapperdestap stond verstopt in een kraam met wasbare luiers, die wij al hebben. Helaas heb ik de mooie kinderschoentjes, gemaakt van restleer uit de meubelindustrie dus niet gezien.
Schaap en Aap, mijn favoriete kledingwinkel voor Willemijn, stond dit jaar ook op de beurs. Greetje verkoopt toffe katoenen broekjes en schattige wollen tuinbroekjes/salopettes van gerecycled textiel. De broekjes passen ook prima over dikke wasbare luierbillen en zijn door de lange boorden best lang te dragen.

Wat mij betreft was de ON beurs weer een succes. Door het mooie weer, maar zeker ook door de toename van het aantal kramen dat focust op tweedehands koopwaar, het delen of ruilen van spullen en het tegengaan van afval en voedselverspilling. Ik geniet nog even na en ben nu al benieuwd naar volgend jaar 🙂

Ik ga op vakantie en neem mee…

Gedurende onze vakanties de afgelopen drie jaar hebben we rondgetoerd met de metro in Parijs, de kano in Zweden en de benenwagen in Maastricht. Internationale vakanties dus – Maastricht voelde eigenlijk ook als buitenland. De eerste vakantie met baby verbleven wij in eigen land, op vakantiepark Landal Miggelenberg bij Hoenderloo.

Voordat we er waren, hadden we al een hele voorbereiding achter de rug. Lijstjes, lijstjes en meer lijstjes met dingen die je mee moet nemen met baby. Hoewel we in eerste instantie van plan waren met openbaar vervoer naar onze plaats van bestemming te gaan, was het bij nader inzien maar goed dat mijn lieve tante ons met de auto wilde brengen. Want met een baby namen we echt wel meer mee dan met 2 personen! Voor de andere liefhebbers van lijstjes deel ik de inhoud van onze bagage graag met jullie.

7 setjes kleding voor onszelf – er werd warm weer voorspeld (veel zweten) en tegelijk kun je nooit van het Nederlandse weer op aan, dus hebben we ook een setje lange kleding meegenomen. Op de lange kleding na hebben we volgens mij alles gebruikt.
4 kleine handdoeken & toiletspullen – omdat je toch handdoeken nodig hebt en een tandenborstel en tandpoeder en zonnebrandcrème en dat soort dingen (duh).
Zwemkleding – het zwembad bij Landal bleek een heel stuk minder spectaculair dan bij Centerparks, maar het was toch wel lekker om een paar keer even in te dobberen.
Gezelschapsspellen: 2 kaartspellen, Yahtzee, Monopoly Deal en Saboteur – dit soort spelletjes zijn lekker klein en horen voor mij een beetje bij vakantie vieren. Zo hadden we wat keuze. We hebben Saboteur een paar keer gespeeld en gepest met een kaartspel van pappa. In die van ons bleken geen jokers te zitten…
Boeken & schrijfgerei: 2 puzzelboekjes, 3 leesboeken, mijn opschrijfschriftje voor toffe blogideeën en reflecties op gelezen boeken, mijn dagboekje waarin ik iedere avond 3 dingen opschrijf waar ik dankbaar voor ben of die ik heel leuk vond die dag – omdat het ook hier fijn is wat keuze te hebben, en ik beide schriftjes gewoon mee wilde hebben.
Twee tassen met boodschappen en bijvoorbeeld afwasspullen – tsjah, we gingen toch met de auto en die parkwinkeltjes zijn meestal duur. Daarnaast zorgde het ook voor iets minder verpakkingsmateriaal of wegwerpspullen dan als we tijdens de vakantie deze basisboodschappen hadden moeten doen.
Camera, telefoons, opladers – we hebben ons telefoongebruik weer proberen te beperken, maar hadden ze wel mee. De camera moest natuurlijk ook mee, zowel omdat we foto’s wilden van deze eerste gezamenlijke vakantie als voor Wilco om foto’s te maken voor de fotocursus die hij volgt.
Zonnebrillen – had ik al gezegd dat het heel lekker zonnig en warm weer was?

Dit zijn de dingen die we eigenlijk altijd meenemen. Op de boodschappen na. Deze ‘normale’ hoeveelheid spullen was in het verleden al wel een uitdaging met openbaar vervoer, maar lukte nog. Maar ja, voor Willemijn hadden we ook het een en ander nodig. Ledikant en kinderstoel waren in het huis aanwezig, dus de resterende babyspecifieke spullen die meegingen waren:

10 setjes kleding voor Willemijn – voor het geval dat ze zou spugen of door zou lekken wilden we wat meer mee hebben.
Twee babyhanddoeken, 10 hydrofieldoeken, 5 spuugdoekjes, 3 slabbetjes en toiletspullen (kinderzonnebrand en massageolie) – eeehm… ja… omdat we dit nodig dachten te hebben 😉
Zwemluier – babyzwemmen, geweldig! Dat kon in dit zwembad prima. Willemijn was dan ook niet de enige baby die lekker aan het spetteren was.
Twee voorleesboekjes, een knisperboekje, 2 knuffels, een bijtring met gehaakte ezel er op, siliconen bijtvorm en een zacht blokje – voor Willemijn om mee te spelen, ook onderweg. Als wij vermaak mee hebben, dan zij ook. De voorleesboekjes hebben we niet gebruikt, omdat ze die steeds op wilde eten en deze specifieke boekjes niet babykwijl-proof zijn.
Zonnehoedje – te schattig en ter bescherming natuurlijk. Volop gelegenheid hem te dragen.
Maxicosi & maxicosi drager voor op de fiets – we reisden met de auto en hebben in Hoenderloo fietsen gehuurd om naar Apeldoorn en de Hoge Veluwe. Met de drager, die de technische dienst voor ons bevestigd heeft aangezien we het gereedschap vergeten waren, kon Willemijn mee op de fiets 🙂
Draagdoek – hoe handig voor een rondje park en voor ons dagje Apenheul (zo leuk!).
Wandelwagen – op die manier konden Wilco en mijn vader ook met Willemijn wandelen. Aangezien we op misschien 2 minuten van het restaurant en het ‘centrum’ zaten, hebben we de kleine meestal gewoon op onze arm meegenomen. Maar voor de paar keer dat ze bijvoorbeeld sliep of mijn vader met haar ging toeren was het wel handig.
Twee flesjes afgekolfde melk & mijn handkolf – als we een keer iets zonder Willemijn wilden doen en pap op zou passen leek ons dit wel een vereiste. We hebben het uiteindelijk niet nodig gehad, omdat een eerste avondactiviteit vrij kort duurde en ik bij het wildspotten toch besloot niet met Wilco mee te gaan.
Boxkleed, 3 boekjes voor Willemijn & 5 stuks speelgoed/knuffels – zodat we af en toe onze handen vrij hadden en lekker konden lezen of een spelletje spelen.
Alle wasbare luiers – we hebben ook op vakantie wasbaar geluierd en twee keer gebruik gemaakt van de wasserette op het park. Een droogrek was in het huisje aanwezig.

Wat hebben we nu geleerd van deze eerste vakantie met kind? Nou, onder meer dat je in de basis al andere keuzes maakt als je voor ander vervoer kiest. Hadden we bij ons eerste plan gebleven van fiets en OV, dan was het meenemen van de wandelwagen bijvoorbeeld vrijwel onmogelijk en waren er geen/minder boodschappen meegegaan. Ik weet ook niet of ik dan melk en de kolf meegenomen zou hebben. Wat kleding betreft waren we denk ik kritischer geweest, evenals wat vermaak betreft. Daar word je toe gedwongen door dit type vervoer. Zo hadden we ook minder wasbare luiers mee kunnen nemen.

Over wasbare luiers gesproken: ik heb geleerd dat de wasserettes op zo’n park best prima zijn. We betaalden 5 euro om te wassen. De machines doseren zelf het wasmiddel, dus dat hoef je niet toe te voegen. En na een uur heb je lekker schone was. Schone luiers dus in ons geval, zonder achtergebleven ontlasting. Als je minder kleding meeneemt, moet je vaker wassen en zijn zulke wasmachines onontbeerlijk. Door de snelheid heeft het ook minder effect op je dagbesteding. Wasje er in, even zwemmen of wat drinken in het restaurant en een boekje lezen, en een uurtje later haal je de was weer op en kun je hem ophangen. Helemaal prima.

Kortom, als je met vakantie gaat met een baby moet je serieus nadenken over wat je wel en niet mee wil nemen, afhankelijk van je vervoer. Ik ben best tevreden met de keuzes die wij hebben gemaakt, aangezien bijna alle spullen zijn gebruikt. Hoe we dat volgend jaar gaan doen? Dan is Willemijn ruim anderhalf, kan ze waarschijnlijk lopen en een beetje babbelen, eet ze echt met de pot mee in plaats van de vuistgrote stukken groente, fruit en brood die we haar nu aanbieden… Ik heb werkelijk nog geen idee! Maar leuk zal het zeker wel worden 🙂

Mijn moeder en mini-me

Vandaag precies 27 jaar geleden ben ik geboren. Dat betekent dat het ook precies 27 jaar geleden is dat mijn vader en moeder ouders werden. Nu ik zelf een klein meisje heb, heb ik een klein beetje zicht op hoe dat voor hen geweest moet zijn. Maar wat had ik graag aan mamma gevraagd hoe zij het had ervaren: de zwangerschap, de geboorte van mini-me, de kraamtijd, borstvoeding, moeder zijn… Het heeft helaas niet zo mogen zijn. Daarom ben ik ontzettend blij met het gedicht dat mijn vader me met mijn vorige verjaardag gaf, toen ik ruim 3 maanden zwanger was. Een gedicht van mijn moeder aan mij, geschreven toen ik nog geen twee weken oud was.

Begin maart ben ik voor het eerst met Willemijn bij het graf geweest. Een emotioneel moment waar flink wat tranen hebben gevloeid terwijl ik mamma’s naamgenootje – als eerbetoon hebben we Willemijn met haar tweede naam naar mijn moeder vernoemd – heel hard heb geknuffeld. Rond die tijd voelde ik me ook sterk genoeg om het gedicht weer te lezen, en omdat ik het zo mooi vind en herkenbaar voor alle jonge ouders, wil ik het graag met jullie delen.

Voor Judith

Je vulde mijn leven al,
lang voordat je was geboren
als ik op de bank zat
voelde ik je bewegen
en dan was ik gelukkig

nu ben je geboren
en de bewegingen uit mijn buik
zie ik je nu
in de wieg maken

Maar de vanzelfsprekendheid
van weten hoe en wat
ik nu moet doen om je te troosten
laat nog op zich wachten

Je hebt ons verwend
met je vele en gulzige drinken
de eerste dagen waren
als de dagen dat ik net wist,
dat jij zou komen, een roze wolk

nu is deze dag omrand door grijs
en weet ik niet
wat ik moet doen om het jou
naar je zin te maken

Mijn tranen hebben gister en vandaag
al heel wat zakdoeken doorweekt
en je vader moet zich
door mijn onmacht
verdelen over twee liefdes

Maar ondanks dat grijze randje
zou ik jou, kleine schat
voor alle miljoenen in de wereld
niet meer willen missen

je moeder

Koningsdag 2018

Onze conclusie van Koningsdag 2018: het is echt een ander soort feest als je een kind hebt! We zijn nog steeds naar de kindervrijmarkt in Leiderdorp geweest en naar de Breestraat in Leiden, maar nu echt wel om dingen voor Willemijn te zoeken in plaats van voor de kneuterige gezelligheid. Plus dat het natuurlijk een stukje ingewikkelder is om met baby vanuit Hazerswoude naar Leiderdorp en Leiden te gaan 😉

We vertrokken om half 9 met Willemijn in de maxicosi achterop de fiets bij Wilco. Ik had een tas op mijn rug met luiers, wat reservekleertjes, een spuugdoekje, wat losse tasjes voor spullen die we zouden aanschaffen en de draagdoek. Na een half uurtje fietsen naar het oude dorp in Leiderdorp moesten we opnieuw organiseren. Willemijn uit de maxicosi en bij mamma in de draagdoek en haar jasje en dekentje in de tas bij pappa op de rug. Wilco kon de maxicosi dan meedragen tot we hem bij een bekende achter een kraampje mochten laten staan (bedankt Wendy!).

Samen met mijn vader zijn we de hele markt over geweest, met halverwege even een pauze om haar in de kerk te kunnen voeden. Oké, eigenlijk in het bijgebouwtje, maar dat klinkt natuurlijk minder tof 😛 We hebben van alles gevonden en zijn vooral erg blij met de rompers in maatje 74-80 waar we naar op zoek waren – één romper in de kast is wat weinig! En het boxkleed voor mijn vader is gelijk goed gebruikt door Willemijn om op te rollen toen we bij mijn oma op bezoek waren en later toen we bij mijn vader gingen eten.

Het was een ontzettend gezellige dag, al was het uiteraard heel anders. Ik ben nu al benieuwd hoe het volgend jaar gaat zijn, als Willemijn ook zelf kleine stukjes over de markt kan lopen!

Wasbaar luieren bij een newborn

Zo, hèhè! Eindelijk het bericht over hoe de wasbare luiers ons bevallen zijn in de eerste periode met ons kleine meisje! Zoals jullie weten gebruiken we geen wegwerp maar herbruikbare luiers. We wilden dit direct vanaf de geboorte te doen en hadden daarvoor ook een gevarieerd huurpakket in huis. Wasbaar Wonderland heeft een mooie service dat het pakket rond week 38 geleverd wordt, superfijn 🙂 Strikluiers, prefolds, voorgevormde luiers, pockets, snap-in-ones, all-in-ones en verschillende overbroekjes, alles in mini-maatjes.

In totaal hadden we alles in huis om volledig wasbaar te luieren… maar dat ging niet helemaal zoals gepland. Ik had namelijk nog niet gekeken naar die verschillende luiersystemen in het pakket en wist niet precies hoe het werkte. Of eigenlijk helemaal niet. Met name niet met betrekking tot de inlegvellen die we gevraagd werden de eerste dagen te gebruiken in verband met de vieze, zwarte eerste ontlasting (meconium). Ook de kraamzorg had geen ervaring met wasbare luiers, en toen het met de eerste luier fout ging – lees: inlegvel verkeerd gedaan met zwarte luier en romper als gevolg – besloten we het even uit te stellen.

Na anderhalve week, toen de eerste stress en de meconiumfase voorbij waren, zijn we gestart. We merkten dat we een voorgevormd tweedelig systeem – een voorgevormd absorberend broekje met daaroverheen nog een waterdicht overbroekje – het prettigst vonden. Volgens de Facebook-groep ‘Wasbare luiers’ is het ook het meest lekvrije systeem, al merkten we daar nog niet heel veel van. Met de luiers uit het pakket konden we bij gebruik van dit systeem parttime wasbaar en parttime wegwerp luieren terwijl we voldoende tweedehands luiers bij elkaar sprokkelden om volledig over te gaan. Met gelukkig een brede markt voor tweedehands luiers was dit goed te doen 🙂

In deze eerste periode hebben we ontzettend veel geleerd. Over de verschillende systemen, natuurlijk, maar ook over het zorgen dat er geen lekkages zijn:

Je moet zorgen dat je luiers hebt met goede pasvorm, zodat je kleintje er niet langs plast.
Het overbroekje moet goed aansluiten en over de voorgevormde luier zitten, zodat het absorberende deel geen kleding raakt.
Je moet op tijd verschonen, om te voorkomen dat de luier helemaal verzadigd is en geen vocht meer kan opnemen, of je moet extra absorberende stukken stof (boosters) toevoegen.
In sommige gevallen, als je kindje net als Willemijn veel in een keer plast, moet je zorgen dat je katoen of een ander snel absorberend materiaal in de luier hebt zitten, omdat de luier het anders niet aankan.
Strakzittende randjes van romper of broekje moet je voorkomen, omdat dit ‘druklekkage’ kan geven, vergelijkbaar met wanneer je in een natte vaatdoek knijpt en er water uit komt.

Inmiddels hebben we een goed lopende luierroutine, waar ik nog een keer over zal vertellen. En ik ben heel blij met hoe het is gegaan! Volgens mij hebben we in totaal 3 pakken wegwerpluiers gebruikt, dus de ‘schade’ is beperkt gebleven. Zouden we het als we het over zouden kunnen doen anders doen? Nou ja, ik zou op zijn minst van tevoren kijken hoe de verschillende luiers en het inlegvel werken en zo, dus ja! En na wat YouTube filmpjes te hebben bekeken, denk ik dat hydrofieldoeken – die kun je ook als luier vouwen – met overbroekjes prima zouden werken voor de eerste weken. Maar ja, inmiddels heb ik natuurlijk wat ervaring, dus echt vergelijken kan ik het niet 😉

Verslaafd aan mijn smartphone

Door de geboorte van een kindje ga je veel dingen in nieuw perspectief plaatsen. Ook je gewoonten komen in een nieuw daglicht te staan, zodra je nadenkt over de vraag ‘wat wil ik mijn kind meegeven’. Eetgedrag bijvoorbeeld – het is goed dat Willemijn binnenkort een beetje mee gaat eten, zodat wij gedwongen worden ons eigen gedrag aan te passen – of schermgebruik.

De afgelopen week was voor mij in dat laatste opzicht erg confronterend. Ik heb namelijk een nieuwe regel voor mezelf: als ik een wakker klein meisje bij me heb, blijft de smartphone liggen waar hij ligt. Met Willemijn praten, met Wilco praten, een boek lezen, tv kijken of op de laptop wat opzoeken zijn allemaal alternatieven die nog wel mogen binnen mijn eigen regels. Op termijn wil ik het uitbreiden om voor onszelf ook rond computergebruik en tv kijken wat beperkingen in te stellen, maar vooralsnog gaat het om het kleine schermpje dat ik altijd bij me heb.

Wat valt het me ontzettend tegen! Ik merkte dat er een deel van mij was dat blij was als Willemijn in slaap viel of dat overwoog haar wakker weg te leggen of aan haar vader te geven, zodat ik maar weer op dat scherm mocht kijken. Bepaald trots ben ik er niet op, maar zo verslaafd ben ik blijkbaar.

Het gaat nu dus vooral om wat ik met deze informatie doe. Ik wil Willemijn meegeven dat aandacht voor elkaar belangrijker is dan aandacht voor een stom schermpje. Dat tijd om buiten te spelen belangrijker is dan tijd om achter een scherm te zitten. Dus blijf ik bij mijn regel dat ik mijn smartphone niet gebruik als ik Willemijn bij me heb. En kijken we hoe we daarnaast onszelf het laptopgebruik en tv-gedrag af kunnen leren. Daarmee maken we tijd voor ons gezin. En dat is onbetaalbaar 🙂

Het geboorteverhaal van Willemijn

Oorspronkelijk wilde ik deze blog “Mijn bevallingsverhaal” als titel meegeven. Op een andere blog, ik weet niet meer welke, zag ik echter de term ‘geboorteverhaal’ en dat is eigenlijk veel mooier. Het gaat immers om hoe Willemijn ter wereld is gekomen. Dus bij deze dan: het geboorteverhaal van Willemijn!

Woensdagavond 18 oktober ging ik voor het eerst naar de zwangerschapsfitness hier in Hazerswoude. Met een flinke toeter heb ik tussen andere dames met zwanger en pasbevallen buikje heerlijk gesport. Aangezien ik in april al was gestopt met korfballen, was dit de eerste keer in lange tijd dat ik me zo had ingespannen. Toen ik na het douchen thuiskwam, viel Wilco ook gelijk op dat ik meer ontspannen eruitzag dan hij me in tijden had gezien. Iets met de stress van de verhuizing en de voorbereiding op de bevalling. En met die ontspanning begint ook gelijk het sterke verhaal dat ik lekker voor waar aanhoud: het sporten gaf zo’n endorfine-rush dat Willemijn het bericht kreeg dat haar mamma ontspannen genoeg was en dat het wel eens tijd werd actie te ondernemen.

Aan het einde van een zwangerschap gebeurt een hoop voordat een baby daadwerkelijk geboren wordt. Allereerst zorgt het lichaam dat de baarmoedermond verstrijkt, dus een stuk dunner en breder wordt. Wel zo handig als een baby hier een korte weg af moet leggen. Dat gaat gepaard met voorweeën die heel onregelmatig komen. Als dit gebeurd is – of met name bij een volgende zwangerschap gelijktijdig – begint de ontsluiting. Sommige vrouwen lopen in de laatste weken van de zwangerschap al met twee tot drie centimeter ontsluiting voor de daadwerkelijke ontsluitingsweeën beginnen die de bevalling inluiden. En bij de meeste vrouwen zit er wat tijd tussen het verstrijken van de baarmoedermond en de ontsluiting.

Ik hoor niet bij ‘de meeste vrouwen’. Woensdag- op donderdagnacht begonnen de eerste voorweeën. Onregelmatig met goede tussenpozen en nog niet heel intens, maar ongemakkelijk genoeg om me de hele nacht wakker te houden. Het peinzen over de voorweeën die ik voelde en de vraag of dit dan het begin was, zorgde er ook voor dat ik tussendoor niet in slaap kwam. Donderdag overdag zette dit door, tot de weeën met een regelmaat van ongeveer 20 minuten kwamen en in intensiteit toenamen. Willemijn wilde van mijn goede gevoel gebruik maken, denk ik. Halverwege de nacht van donderdag op vrijdag kon ik de verloskundige bellen met de melding dat ik 2 uur lang met een tussenpoos van 4 tot 5 minuten weeën had gehad.

Tegen de tijd dat de verloskundige de eerste keer langskwam, had ik zo’n 26 uur niet geslapen en was ik al een uur of 4 aan de wandel om de weeën op te vangen. Met als goede resultaat welgeteld 2 cm ontsluiting. Niet waar ik op gehoopt had! Maar goed, dat hoort er natuurlijk een beetje bij. De daaropvolgende 4 uur was ik continu aan de wandel. Helaas besloot Willemijn dat het haar niet snel genoeg ging en reageerde ze door te trappelen in de baarmoeder. Waardoor wee 1 langer ongemak gaf dan gebruikelijk en ongeveer als dat over was wee nummer 2 begon. Vanaf hier is het een grote waas. Ik was ontzettend moe door het slaapgebrek en de inspanning om de weeën op te vangen. Een paar keer viel ik bijna om tijdens het wandelen. Eten en zelfs drinken lukte niet, omdat ik niet even rustig een minuutje kon zitten. Gelukkig was Wilco er ook, die met me mee kon lopen om me overeind te houden. Toen de verloskundige om half 9 ’s ochtends nog een keer kwam en ik 4 cm ontsluiting bleek te hebben – in mijn geval: 1 cm per uur my ass – besloot ik in overleg met de verloskundige toch naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling, om te voorkomen dat ik zo vermoeid zou raken dat ik niet meer zou kunnen persen.

Mijn wens was een thuisbevalling, maar voor de zekerheid stond ook de vluchttas klaar. Wilco heeft hem snel gepakt, de verloskundige heeft het ziekenhuis gebeld voor de overdracht en mijn schoonzusje werd opgetrommeld om ons naar het ziekenhuis te rijden. Weeën thuis al lopend of liggend op bed tijdens de controle van de verloskundige opvangen is makkelijker dan weeën tijdens een autorit opvangen. Ondanks de moeite die mijn schoonzusje deed om zachtjes over drempels en door bochten te gaan, voel je die wel degelijk.

In mijn pyjamabroek, sloffen en een oversized shirt van Wilco, met natte verfrommelde haren van meermaals douchen om te ontspannen, waggelde ik met mijn handen op mijn buik het Alrijne binnen. Als mijn buik en gezicht het nog niet verraadden, deed mijn houding dat zeker: ik was hoogzwanger en stond op het punt te bevallen. De lift omhoog gaf aanleiding tot een soort gesprek met het gezin dat samen met ons in de lift stond, een vader met krukken, zijn vrouw en twee dochters. “Kijk, zij worden vandaag pappa en mamma,” zei de man tegen zijn dochters. Ik lachte tussen mijn gecontroleerde ademhalingen door. Klopt! Onze eerste! Op het gezicht van beide ouders zag ik herkenning, waarschijnlijk de herinnering aan de geboorte van de meiden die er bij stonden. Ze wensten ons veel succes en geluk toen we de lift weer uit stommelden.

Als je voor pijnstilling naar het ziekenhuis gaat, moet je eerst een half uur stil liggen om de hartslag van jezelf en de baby te monitoren. Prut, stil liggen, terwijl ik juist had besloten dat ik wilde wandelen om weeën op te vangen. Maar ja, veel was er niet aan te doen. Gelukkig bleek dat ik liggend ook erg goed in staat was de weeën met behulp van mijn ademhaling te controleren. Het besef dat met iedere wee de geboorte van Willemijn dichterbij kwam, hielp ook zeker mee, en de aanmoediging van Wilco ook. De weeën werden nog weer een stuk intenser en toen het halve uur voorbij was, bleek dat ik ineens 9 cm ontsluiting had. Wauw, dat was ineens snel gegaan zeg! En het verklaarde ook wel waarom ik dacht persdrang te hebben – eerste bevalling, dus wist ik veel hoe dat voelde.

Pijnstilling was niet meer nodig en ook mijn eigen verloskundige werd nog weer opgeroepen om de bevalling te begeleiden. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voor ze er was, maar dat komt denk ik omdat ik in mijn bubbel bezig was om de persdrang weg te puffen. Dat is een stuk lastiger dan de weeën opvangen, trouwens. Volgens mij heb ik meerdere malen bij de arts-assistent aangegeven dat ik niet wist of ik het vol ging houden tot mijn verloskundige er was. En hoewel ik me herinner dat ik mijn best heb gedaan Wilco’s vingers goed doorbloed te laten, denk ik dat ik toch wel flink geknepen heb. Als ik het achteraf bekijk, ging ook dit wegpuffen ontzettend goed, zoals ik ook eerder al mijn ademhaling heel effectief kon gebruiken om met de weeën om te gaan.

Willemijn bleef lekker actief, maar ik had wel af en toe een moment om met rietje wat water te drinken. Ik had het koud, was moe en verkrampt door al uuuuuuuuuuren in dezelfde houding te liggen. Geen idee of dat echt zo was, maar zo voelde het. Overstappen naar de baarkruk om de zwaartekracht mee te laten helpen bij de geboorte, vond ik daarom zelf geen optie meer. Toen mijn eigen verloskundige er was, heeft zij de vliezen nog gebroken met een haakje, waarna ik bijna volledige ontsluiting had en mocht gaan werken om Willemijn het levenslicht te laten zien. Alles in je lichaam is op dat moment aan het werk om een baby door het geboortekanaal te krijgen. Het nam me volledig over. Mijn wereld bestond uit puffen, persen, handen knijpen en af en toe wat water krijgen. Ik zal best af en toe wat gevraagd hebben of antwoord gegeven hebben op vragen van de verloskundige, maar anders dan dat ik nog weet dat ik haar instructies zo goed mogelijk heb opgevolgd – kin op borst tijdens het persen en echt alleen persen tijdens een wee – weet ik hier niet veel meer van. Volgens het verslag ben ik ongeveer een half uur bezig geweest met de geboorte van Willemijn. De reden voor haar trappelen werd duidelijk toen haar hoofdje naar buiten kwam en de navelstreng om haar nekje bleek te zitten.

Wat een inspanning. En wat is het het waard. Dat kleine blauwe smurfje, overdekt met bloed en slijm – sorry, just telling it the way it was – was echt onze dochter. Het bloed en slijm waren trouwens totaal niet boeiend. Haar mini-gezichtje en de geluidjes die ze maakte toen het slijm uit haar mond en neus waren gehaald… Ik was verkocht. Ze kwam bij mij op de borst liggen en besloot gelijk over me heen te plassen. Ook weer niet belangrijk, want ons kleine meisje was er eindelijk.

De bevalling heeft nog een staartje met de nageboorte, wat bij mij toch een stuk moeilijker ging. Ik voelde niet echt naweeën, maar had dusdanig bloedverlies dat er zo snel mogelijk een spuit oxytocine in m’n been gespoten is. Ook dat hielp niet echt, maar uiteindelijk kreeg ik met massage en tegendruk van de verloskundige toch de placenta er uit, waarna het bloedverlies afnam. In totaal heb ik 1380 ml bloedverlies gehad. Flink genoeg om in ieder geval per infuus vocht toegediend te krijgen. En ook zo flink dat ik, was ik inderdaad volgens wens thuis bevallen, met loeiende sirene naar het ziekenhuis had gemoeten. Achteraf gezien was het goed dat ik er al was en ik een rustige bevalling en ontspannen eerste uren met Wilco en Willemijn had.

Willemijn was best mini: ons frummeltje woog 2700 gram bij de geboorte. Niet zo vreemd met een kleine moeder die ook zoiets woog toen zij geboren werd. De bevalling, het hele proces, heb ik niet echt als pijnlijk ervaren. Wel ontzettend ongemakkelijk en intens en vermoeiend, maar niet pijnlijk. Het was niet wat ik verwacht had en niet zoals ik van tevoren in mijn geboorteplan bedacht had, maar het was mooi. Een prachtige initiatie tot het moederschap waar ik sindsdien, ondanks lastige momenten, bijzonder van geniet.