Op maandag 19 april om vijf over twaalf is de wake gestart voor het Catshuis. Om te laten zien dat we rouwen om de dieren en planten die nu al verdwenen zijn of met uitsterven bedreigd worden op land en in het water. Om het verdriet te uiten over mensenlevens die nu al verwoest worden door droogte of juist overmatige regenval en de mislukte oogst en het conflict dat er op volgt of door het langzaam verdwijnen van hun land in de oceaan. Vaak elders ter wereld. Om de hoop uit te spreken dat we met nu handelen het doemscenario waar we op af stevenen en waar vooral de jongeren en kinderen van nu en toekomstige generaties last van gaan hebben, kunnen inperken. En vooral: om als waakvlam licht te werpen op de noodzaak de klimaatcrisis en ecologische crisis serieus te nemen in de politiek. Dáárom waken we, tijdens het hele formatieproces, dag en nacht, hoe lang het ook duurt. De wake is live te volgen via https://deklimaatwakers.nl en daar is ook de mogelijkheid je op te geven als waker.

Ook ik waak dus mee. Vrijdag 30 april van 11.00-14.00 heb ik dat voor het eerst ter plekke gedaan, op de ochtend van mijn 30e verjaardag van 04.00-06.00 voor het eerst digitaal. Omdat ik me zorgen maak en daar wel eens wakker van lig. Toen ik bijna 30 jaar geleden ter wereld kwam, was er wetenschappelijk al consensus: wij mensen zijn verantwoordelijk voor het onleefbaar maken van grote delen van de planeet. Ik mag hopen dat het als Willemijn 30 wordt ten goede gekeerd is.

Het was een bijzondere ervaring. Alleen al het feit dat je samen waakt, samen werkt aan deze belangrijke problemen, maakt dat er vrijwel direct een band is met de medewakers en – overdag – de sfeerbeheerders. In mijn geval zat ik samen met Gijsje, de initiatiefnemer van de Troostdeken voor onze Planeet. Wat onze wake ondanks de regen tot een creatieve wake maakte: Gijsje werkte verder om alle ontvangen lapjes aan elkaar te rijgen om zo de deken groter te maken. Ik heb eerst wat gewaterverfd, voor een symbool om in mijn eigen huis ook de klimaatwake te blijven volgen. Terwijl dat droogde kon ik met wol en een haaknaald van Gijsje beginnen aan mijn bijdrage aan de deken. Tot mijn vingers te koud waren en de wake bijna voorbij was voor ons.

Ik twijfel om het woord te gebruiken, maar voor mij was de wake ook bijna iets religieus, iets spiritueels. De klimaatcrisis en ecologische crisis zijn onlosmakelijk verbonden met mijn geloof, en dat maakte de drie minuten stilte en de verdere wake eveneens tot een bijzondere ervaring. De dame waar ik gedurende de nacht mee waakte, maakt onderdeel uit van een actieve protestantse kerkgemeenschap en draagt er samen met andere leden van de gemeente aan bij dat de wake stand houdt. Rozemarijn, een van de aanjagers van deze actie en sfeerbeheerder tijdens mijn eerste shift, heeft dezelfde achtergrond. Ze merkt dat deze actie ook een ander soort actievoerder trekt. En zo groeit deze belangrijke klimaatbeweging, met hopelijk EINDELIJK politieke actie tot gevolg.