For English, please scroll down

Onlangs bezocht ik voor mijn werk een internationaal congres over levenseindezorg en de zorg voor hen die achterblijven. Het is een onderwerp dat me sowieso erg raakt, zoals ik ook al uitlegde na het nationale congres, maar dit was toch wel extra bijzonder. De rode draad tijdens de drie dagen was namelijk het begrip ‘compassie’ en de roep om ‘compassionate communities‘ waarin ieder persoon en iedere organisatie, instelling of vereniging een rol heeft in de zorg voor elkaar. Gewoon, omdat dat menselijk is!

Compassie staat voor een stukje empathie, dus je kunnen inleven in wat een ander doormaakt, en een stukje sympathie, dus het daadwerkelijk steunen of tonen van medeleven bij iemand die dat nodig heeft. Zonder te oordelen over de oorzaak van de gevoelens of de manier waarop de ander het toont. Eigenlijk is het niets meer en niets minder dan het zijn van een goede vriend of goede buur en het zorgen voor je naasten.

Tijdens het congres werd door meerdere sprekers op het hoofdpodium een vurig pleidooi gehouden voor het ontwikkelen van compassie bij individuele personen en in allerhande organisaties en instellingen zoals scholen en bedrijven. Professionele en vrijwillige zorgverleners zien hun cliënten of patiënten namelijk relatief weinig, laten we eerlijk zijn, dus de grootste steun zal uit andere hoek moeten komen! Wanneer de samenleving als geheel betrokken wordt, kan veel meer emotionele en mentale (en in sommige gevallen praktische) steun worden gegeven bij rouw of een verwacht overlijden in de toekomst.

Er zijn meerdere mooie voorbeelden die in presentaties werden aangehaald. De twee scholen die in samenwerking met een hospice al hun medewerkers hebben geschoold om te kunnen omgaan met verdriet en verlies en een lesprogramma hebben ontwikkeld om daadwerkelijk te praten over gevoelens, veranderingen, leven en dood. Een ander hospice heeft in het ‘compassionate neighbours’ project bewoners van haar wijk een training aangeboden voor zelfontwikkeling en het ontwikkelen van compassie. Na afloop van de training hebben meer dan 70 mensen uit deze meertalige en multi-etnische buurt een authentieke relatie opgebouwd met hun buren, en kunnen ze binnen deze relatie steun bieden wanneer dat nodig is.

Als ik zelf in de put zou zitten, zou ik graag willen dat anderen hun sympathie en medeleven tonen. Het zou er zeker voor zorgen dat ik me gesteund voel. Is het dan ook niet heel logisch om dit zelf, nu, ook al te doen? Is het niet net zo logisch dat bestaande communities of gemeenschappen binnen bijvoorbeeld scholen, bedrijven en sportverenigingen ook hun rol pakken in deze steun? Laten we zorgen dat we die menselijke waarde van compassie weer oppakken!

Mocht je dit nu lastig vinden – dat vind ik stiekem ook nog wel een beetje – dan heb ik goed nieuws: compassie kun je aanleren. Zo kun je een cursus over persoonlijke ontwikkeling volgen, want als je jezelf beter kent, blijkt dat je ook meer compassioneel bent. Er zijn meditatie-apps die zich speciaal of onder meer richten op het ontwikkelen van (zelf)compassie. Zelf vond ik Stop, breathe and think hiervoor erg fijn, maar er zijn ook anderen. Voor organisaties kun je eens kijken naar uLab, een methode waarmee je herdefinieert wat voor jou als bedrijf/organisatie belangrijk is door reflectie op persoonlijke waarden. Op edX is hier zelfs een Massive Online Open Course over gegeven die nog regelmatig wordt herhaald. Kortom: er zijn verschillende manieren om meer compassie te ontwikkelen en daarmee je medemens een klein steuntje in de rug te geven!

The power of compassion

Recently I attended an international congress on end-of-life care and bereavement care. It’s a topic close to my heart, as I explained after the Dutch national congress, but this particular three day congress was extra special. Why? Because the main theme in both plenary sessions and group discussions was ‘compassion’ and we we’re called up to form ‘compassionate communities’ where every person and every organisation or club has a role in caring for other people. Simply because it’s human to care for others!

Compassion is strongly linked to empathy, being able to imagine what another person is going through, and sympathy, which is actually supporting someone who needs that support, showing him or her that you care. Without any judgement as to whether the emotion has a logical cause or whether the person is expressing the emotion in an appropriate way. When you think about it, showing compassion and being part of a compassionate community is nothing more and nothing less than being a good friend or good neighbour and caring for the people around you.

During the congress, several plenary speakers passionately spoke about developing compassion in individuals and in organisations such as schools and commercial companies. Let’s face it: professionals and volunteers in health care see relatively little of the clients or patients and have a limited amount of time to influence their wellbeing, so support will have to come from somewhere else! When society as a whole gets involved, more emotional and psychological and in some cases practical support can be given, both after bereavement and in dealing with the possibility or prabability of bereavement in the future.

During the sessions I was amazed at the beautiful examples of compassionate practices presented. The two schools for example that collaborated with a hospice to train their staff in handling loss and accompanying emotions in students and additionally set up an educational program to talk about feelings, changes, life and death. The ‘compassionate neighbours’ project stars a hospice that offered a self-development course to the inhabitants of their neighbourhood, simultaneously developing their compassion. After the training, over 70 people from this multi-ethnical and multi-lingual community have formed authentic relationships with their neighbours that allow them to support their neighbours.

If I am feeling down, it would definitely help me if others showed sympathy and compassion. It would make me feel supported and stronger. If I feel this way, shouldn’t I show sympathy and be compassionate to others as well? And doesn’t it make sense that existing communities in schools, companies or clubs for example step up to do their part as well? Let’s pick up this intrinsically human value of compassion again!

Should you find this difficult – in all honesty, so do I – I have good news: compassion can be learned. You could follow a course on personal development, as more insight into how you function yourself has been shown to make people more compassionate. There are apps you can use to develop selfcompassion and compassion through meditation. I liked the app Stop, breathe and think, but there are many others. To develop compassion in an organisation, you might want to check out uLab, a method that redefines what’s important for the organisation as a whole by reflecting on personal values. EdX even has a Massive Online Open Course about uLab that is repeated every now and again. There are, all-in all, many different ways to develop compassion so you can support the people around you!