Hoe doen ze dat? Die moeders die 4 weken na de geboorte op stap gaan naar waar dan ook en er helemaal fris en fruitig uitzien, of die alweer een hele platte, gespierde buik hebben – niet dat mijn buik voor de zwangerschap echt plat en gespierd was, trouwens – of die er op de een of andere manier in slagen tig dingen voor elkaar te krijgen op een dag of zonder stoppen twee keer in de week een blogpost weten te publiceren. Ik snap het echt niet. Misschien dat zij een veel rooskleuriger plaatje schetsen dan het in werkelijkheid is, misschien dat we alleen die goede momenten zien en de rest niet gedeeld wordt of misschien gaat het om keuzes die je maakt waardoor je je tijd ook anders in kan delen. Hoe dan ook, hoeveel mensen mij ook hebben aangegeven dat de kraamperiode vooral een tijd is van slaaptekort en alles in dienst van je baby, nu begrijp ik pas lichamelijk wat ze bedoeld hebben. En weet ik ook hoe rooskleurig mijn verwachtingen waren ten opzichte van de werkelijkheid.

Ik geef fulltime live borstvoeding en ben blij dat dat na wat opstartproblemen aan de kant van Willemijn in de eerste week nu ook lukt. Mijn dag bestaat uit het voeden van Willemijn, verschonen van Willemijn, in slaap wiegen van Willemijn – in draagdoek of anderszins – en handige momenten vinden om zelf te eten. De jongedame komt namelijk consequent voor een voeding rond onze eigen etenstijd. Je zou zeggen dat ik daar inmiddels aan gewend ben en erop kan anticiperen, maar dat is niet het geval. Als ik er in slaag om ook nog wat andere dingen te doen, zoals de tafel opruimen, kinderbijslag aanvragen of op en neer naar de bibliotheek, heb ik echt een topdag. Ook de arts op het consultatiebureau, vriendinnen en familie beamen dat als je tijdens de kraamperiode meer kan doen dan voeden, verschonen, eten en slapen – vergeet de nachtvoedingen niet -, dat je daar heel blij mee mag zijn! Dus dat probeer ik maar ter harte te nemen. ’s Avonds, ’s nachts en in het weekend ben ik ontzettend blij dat ik een deel van de taken naar Wilco over kan doen. En ben ik blij dat ik weer een volwassene heb om mee te praten, zodat ik ook meer zeg dan “moet je nog een boertje doen?”, “nu gaat mamma je luier even verschonen” en “lekker hè, die mammamelk! Die heeft mamma speciaal voor jou gemaakt”.

De kraamperiode is voor mij ook een tijd van grote onzekerheid. Ik ben een perfectionist pur sang en wil alles dus volgens het boekje en zo perfect mogelijk doen. Als ik in mijn ogen te laat ben met het aanbieden van de borstvoeding, dus als ze begint te huilen, voel ik me schuldig, of dat was in ieder geval de eerste weken zo. Inmiddels is dat iets minder. Wilco zegt dat ik veel te streng ben voor mezelf en daar heeft hij wel een beetje gelijk in. Zeker als ik bedenk dat:

(1) Willemijn niet dagelijks een aantal keer op haar buik ligt om haar rugspieren te trainen, zoals door het consultatiebureau aangeraden wordt;

(2) we op dit moment nog niet fulltime wasbaar luieren, terwijl ik dat wel van plan was;

(3) ik er compleet niet in slaag mijn buikspieren te ontzien, terwijl ik dat in verband met diastase natuurlijk eigenlijk juist wel zou moeten doen;

(4) we ons doel om vaker vegetarisch en veganistisch te eten in het kader van gemak en gewoonte niet bereiken;

(5) het al twee keer op rij niet gelukt is om op zaterdag naar de markt te gaan;

(6) de duurzame gewoonten rond zero waste voor een deel weer verwaterd zijn…

Pfff, als ik naar dit lijstje kijk word ik gewoon moe van mezelf. Mijn verwachtingen van waartoe we in staat zouden zijn na een verhuizing tijdens de zwangerschap naar een onbekende omgeving en relatief kort daarna de geboorte van Willemijn waren echt totaal niet realistisch! Verandering van omgeving gaat gepaard met het moeten vinden van nieuwe routines en hetzelfde geldt in nog veel grotere mate voor de geboorte van een eerste kind. Geen wonder dat dingen niet gaan zoals ik ze gepland of gewenst had!

Na deze rant en persoonlijke klaagmuur is het dan ook tijd voor een stukje realiteitszin van mijn kant. We doen het namelijk super. Willemijn is, ondanks dat ze regelmatig huilt uit honger, vermoeidheid of met krampjes en af en toe haar voeding er weer uit gooit (meestal in mijn decolleté), tevreden en groeit ontzettend goed. De momenten dat ze rustig aan de borst ligt of bij een van ons ligt te slapen, zijn pure geluksmomenten. En tot nu toe is het bijna iedere dag gelukt om enigszins nuttige of leuke dingen te doen naast de zorg voor Willemijn. Zoals het eruit knallen van deze blog tussen twee voedingen door, met Willemijn in de draagdoek. Yes! Het belangrijkste: mijn verwachtingen zijn bijgesteld en ondanks de chronische vermoeidheid, soms de verdrietige en onzekere momenten en de zaken die nu stil liggen ben ik blij met wat elke dag me weer brengt met Wilco en ons kleine meisje.