Ik ben een ontzettende denker. Theorieën kunnen me uren plezierig bezighouden als ik nadenk over hoe dingen in elkaar zitten en wat dat eigenlijk betekent. Mijn notitieboek staat vol met ideeënlijstjes, brainstorms en invallen die op het moment van opschrijven altijd briljant lijken (maar waarvan ik me bij teruglezen vaak afvraag wat ik er in vredesnaam mee wilde). Tegelijkertijd kan ik ontzettend piekeren. Bij keuzes weeg ik alle voors en tegens tegen elkaar af, en als ik eenmaal een keuze gemaakt heb, blijft de twijfel of dit wel de juiste keuze was. Negatiever wordt het als ik wat fout heb gedaan. In plaats van het van me af te zetten, te accepteren dat het is gebeurd en de volgende keer gewoon weer keihard er voor te gaan, speel ik de momenten eindeloos af in mijn hoofd. Een stemmetje vertelt me dan wat ik fout deed, hoe stom dat is, en dat ik het de volgende keer toch echt beter moet doen, want anders…

Niet heel motiverend. Na de cursus mindfulness die ik in 2015 heb gedaan, is dit wel ontzettend verbeterd. ‘Niet oordelen’ en ‘eindeloos opnieuw beginnen’ zijn de twee dingen die me hiervan het meest zijn bijgebleven. Ze helpen me om rustig naar mijn gedachten te kijken, zonder oordeel, te erkennen dat ik me niet prettig voel over het feit dat dingen niet zijn gegaan zoals ik gepland had, en de volgende keer in dezelfde situatie gewoon weer opnieuw te beginnen. De negatieve gedachten zijn alleen dat, gedachten. Net als de daadwerkelijke gebeurtenissen, zeggen ze niks over wie ik ben. Dus kan ik ze, als wolken aan de hemel, gewoon voorbij laten drijven.

Gister besefte ik dat er voor mij nog veel effectievere methoden zijn dan deze manier van denken over je gedachten – hoe theoretisch wil je het trouwens hebben. Wanneer ik namelijk uit mijn hoofd stap en meer in mijn lichaam terecht kom, kan ik veel beter voelen wat er aan de hand is en in het hier en nu blijven. In plaats van piekeren over verleden en toekomst.

Sinds de mindfulness cursus volg ik iedere zondagochtend een yogales bij dezelfde studio. Fysiek gezien is het heerlijk om mijn door de zaterdagse korfbalwedstrijd gespannen spieren weer op te rekken en kracht op te bouwen in armen, benen en core. Mentaal, zo voelde ik dus gister heel sterk, is het niet minder heerlijk. Zaterdag speelde ik de tweede wedstrijd van het seizoen, een thuiswedstrijd met veel publiek. We hebben gewonnen, en daar ben ik blij om, maar ik heb geen lekkere wedstrijd gespeeld. Ik was onzeker over waar ik moest lopen in het nieuwe spel dat we aan het oefenen zijn, mijn schoten voelden niet lekker en als ik miste voelde ik me schuldig omdat we dan steeds de bal kwijt waren, terwijl ik voor mijn gevoel wel die schoten moest blijven pakken.

’s Nachts was het licht uit, piekeren aan, maar ’s ochtends kwam daar door de yogales al snel een einde aan. De houdingen dwingen je om met je lichaam bezig te zijn, te voelen waar je grenzen liggen en of je die grens misschien op kan rekken. Ook merk je dat de houdingen wat met je doen, dat je bijvoorbeeld spanning voelt op bepaalde plekken, die je dan heel bewust probeert los te laten. Bij de eindontspanning lag ik gewoon lekker ontspannen, alleen bezig met mezelf op de mat. Gister is geweest, de dag van morgen brengt wat hij brengt. Het was heerlijk.

Note to self: in geval van piekergedachten, zoek een yogafilmpje op YouTube om weer terug in het hier en nu te komen, uit je hoofd en in je lichaam. En met de volgende training of wedstrijd begin je gewoon weer opnieuw!

Wat doe jij om uit je hoofd te stappen, weg van piekergedachten en overdenkingen?